Bajawa

Zondag 15 sept: wat fijn dat we gisteten op de valreep een auto met chauffeur hebben kunnen regelen . We worden uitgezwaaid door Hadja en Galank. Hadja hebben we een dikke fooi gegeven en ik heb haar op t hart gedrukt dat ze dit voor haarzelf en de kinderen moet gebruiken. Of het daar terecht komt??? Ik hoop het.

We moeten eerst de spagettie road terug naar Ende, ff pinnen en dan gaan we richting Bajawa! Eindeloos kronkelende weg, scooters toeteren voorbij, remmen weer n bocht, n tegenligger, mens of dier. Ennn ..... ik /we heb geen last van al dat draaien.
We zijn blij dat we niet in een reguliere bus zitten die te pas en te onpas stopt om mens en dier en goederen in en uit te laden.
We halen o.a een klein vrachtwagentje in die bomvol zit met spullen. Aan eentje hangt een levende kip met de poten bij elkaar gebonden de kop naar beneden, afschuwelijk.
Honden lopen vaak de straat over en het gaat tot nu toe goed.

Chauffeur Dorus stopt bij de blue stone Beach. Zwart strand mrt blauwe stenen die uit zee komen rollen. De locals verkopen deze stenen, ( liggen keurig opgestapeld langs de weg ) aan toeristen maar ze worden meer gebruikt in de wo ingbouw ter versiering.

We eten er een vroege lunch: verse snapper ( vis) van de gril. Jim vind t lekker ik minder. Er zit voor mij een te sterke rooksmaak aan .
Na de lunch kronkelen we weer verder, eindeloosssss en dan opeens ....... slaat Dorus en weg in naar links en zijn we vrij snel in Manulalu. Een vakantie oord midden in de jungle.
We worden ontbvangen in het plaatselijke restaurant : Heavens Door , aan de voet van de rustende vulkaan Inerie, met een drankje.
In het dal (tuin) staat een hoge bamboe stok waar aan een heel
grote glanzende rood/ witte vlag ( Indonesië) gracieus wappert.
Hier zal ik de komende dagen nog veel zitten en naar kijken. Bijna meditatief!
We zien de zon ondergaan op het dak van het restaurant. Mooi mooi, de top van de Irenie geeft zich helemaal bloot. Om 22 uur rollen we vermoeid ons bed in.

Maandag 16 sept: wouw wat krijgen we een uitgebreid ontbijt. Een bordje fruit met watermeloen, papaja, passiefruit, mango en natuurlijk due heerlijke kleine banaan. Ik neem er nassie bij , echt super lekker en eet t dan ook allemaal op. Een goede bodem om aan onze 8 km wandeling naar t traditionele dorp Bena te wandelen en weer terug. We geven de vuile was af en gaan op pad. Steeds naar beneden lopen, overal hello hello, vooral kinderen en moeders die ons zo aanspreken. Het verkeer valt mee, veel scooters en wat werk verkeer en een straatventer.
Hij heeft zijn vrachtwagentje vol met veelal huishoudelijke spullen
Geladen maar ik zie ook kinder schooltasjes.
Ja iedereen moet wel voorzien worden van materialen etc en als je zover van alles vandaan woont is dit de manier. Eigenlijk was het bij ons vroeger ook zo. Toen kwamen de appel en kolenboer ook langs en de messenslijper. En we hadden ook onze moestuin en de was die deels handmatig gedaan werd.
Hier ligt de was over de heg of hangt op bamboe lekker schoon in de overal tegenwoordige stofwolken.
Men sproeit de straat en erf regelmatig nat. Dat is noodzakelijk voor al dat zwarte stof!!!

Wat schets onze verbazing, na nog geen 3 km staan we aan de ingang van het dorp Bena. Ff met schoolkinderen op de foto!
We betalen 25.000 roepia p.p. entree en krijgen n ikat sjaal omgehangen.
In dit dorp waar veel toeristen op af komen lijkt het leven stil gestaan te hebben. De vrouwen weven ikat en al eerder hadden we gehoord dat de vrouw hier de baas is in t gezin in tegenstelling tot andere dorpen.
Ergens in t dorp valt een keurig geklede jongen op. Hij loopt stage vanuit de toeristen opleiding. Als ik hem vraag ons iets te vertellen over het dorp, lacht hij en zegt zover ben ik nog niet!
Hij zit bij een vrouw voor t huis die familie? van hem is. Via hem kletsen we ook met deze vrouw die driftig kauwt op een mix van blad met vrucht en...? Ik proef beide maar t smaakt naar niets vind ik. Ze doet dit voor mooie witte tanden te behouden. Het lijkt op t cocablad kauwen in Bolivia maar dan anders. We worden verwend met heerlijke superzoete zwarte koffie. Dat is nu het leuke van zonder gids naar zo’n dorp gaan. Je hoort wel minder van de culturele achtergrond vh dorp, dat dan weer wel.

We lopen nog wat door t dorp waar ik n paar bonen vind. Maar dat is asem zegt Jim en begint het plakkerige goedje van de pit te kluiven. Asem wordt veel gebruikt in de Indonesische keuken. Vroeger heeft hij dit weleens gejat.
Na de wandeling terug brengen we de dag relaxed door.

Dinsdag 17 sept,
de hotsprings Air Panas Malanga op het programma. Lopen is te ver maar we liften en zowel heen als terug gaat dit prima. Op de heenweg krijgen we n lift tot aan n dorpje, 3 jongens die aan n mast moeten gaan werken en lopen we nog 4 km. Je moet je registreren n een tax betalen dan kun je de stroom in. Links komt t koude water en rechts t warme water naar beneden. Te heet om in te gaan maar daar waar het zich mixt is het prima toeven in het water met om je heen bamboe huizenhoog, vanille, kokosnoten en als je wilt kun je eten in de warung.
Terug schiet ik een soort van politieauto aan en we krijgen n lift tot aan het hotel. Een jongen Asis genaamd die in een gare rammelbak rijdt op en neer naar zijn werk. Jim moet de deur vasthouden anders gaat die steeds open .

We hebben heerlijke dagen gehad in Mananula